ถ้าจะแบ่งระดับหรือประเภทของรองเง็ง สามารถแบ่งได้ดังนี้

1. ประเภทที่ 1 แบบผู้ดีตระกูลสูง จะเน้นความสุภาพ ความอ่อนช้อย
2. ประเภทที่ 2 แบบชนชั้นกลาง เต้นไม่หยาบโลนหรือไม่สุภาพจนเกินไป แต่รักษาศิลปะไว้เต็มที่
3. ประเภทที่ 3 แบบชนชั้นต่ำ ออกหยาบโลน มิได้เน้นศิลปะ เหมือนรองเง็งเมืองมารุตในบทพระราชนิพนธ์ดังกล่าวข้างต้น

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง โดยเฉพาะบริเวณสี่จังหวัดภาคใต้ ชาวบ้านขายยางพาราร่ำรวย
เพราะสมัยนั้นราคายางสูงมาก ตกกลางคืนชาวบ้านมักสนุกสนานกันด้วยการเต้นรองเง็ง ปรากฏว่ารองเง็งเกิดขึ้นหลายคณะ ทำนองเดียวกับจังหวัดอื่นๆในภาคใต้ มีคณะรำวงกันคับคั่ง ปัจจุบันการเต้นรองเง็งเป็นที่นิยมของไทยมุสลิม มักมีการแสดงในงานรื่นเริง เช่น งานประจำปี แต่ประเภทศิลปะชั้นสูงหรือที่มีศิลปะยอดเยี่ยมนับวันจะหาดูได้ยากยิ่งขึ้น (ชวน เพชรแก้ว. 2523, 140-145)

ที่มา : บรรณาลัย www.oknation.net/blog/print.php?id=85579