เครื่องแต่งกายของมะโย่งและปูตรีมะโย่ง สวมเสื้อผ้าตามแบบอย่างสตรีมลายู คือสวมเสื้อกือบายา (Baju Kebaya) นุ่งผ้าถุงที่เป็นผ้าทอมือดิ้นเงินหรือดิ้นทองที่เรียกว่าผ้าซงกิตซึ่งมีราคาแพง สวมเครื่องประดับสตรีครบชุดทั้งสร้อยคอ ต่างหู แหวน และกำไล ทรงผมมักเป็นแบบเกล้ามวยมีปิ่นปักผมที่เป็นดอกไม้ไหวเสียบไว้สวยงาม หรืออาจเป็นมาลัยดอกไม้สดแทนมีผ้าสไบพาดไหล่
ส่วนเครื่องแต่งกายของนักแสดงประกอบฝ่ายหญิง พวกดายัง-ดายัง หรืออีนัง-อีนัง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าตามแบบอย่างสตรีมลายูทั่วไป คือนุ่งผ้าถุงลวดลายบาติก สวมเสื้อกือบายา มีเครื่องประดับน้อยชิ้นกว่ามะโย่งและปูตรีมะโย่ง ทรงผมเกล้ามวย ส่วนตัวประกอบฝ่ายชาย เช่น ตัวตลกหรือพรานอาจจะนุ่งกางเกงหรือโสร่งลายตาอย่างผู้ชายมลายูทั่วไป มีผ้าคาดเอวเหน็บมีดโกลกที่เอว สมัยก่อนจะสวมหน้ากาก ปัจจุบันยกเลิกไปแล้ว
นักแสดงทุกคนจะไม่สวมรองเท้าในการแสดง (๘) เพราะธรรมเนียมโบราณนั้นแสดงหน้าพระที่นั่ง ถือว่าไม่สุภาพ และถึงปัจจุบันก็ยังคงไม่สวมรองเท้า คงเป็นเพราะโดยมารยาทแล้วคนมลายูจะไม่สวมรองเท้าเข้าบ้านหรือเหยียบบนพรมและเสื่อ ซึ่งใช้เป็นที่รองนั่ง เพราะจะทำให้ที่นั่งสกปรกได้
๖. นิทานที่ใช้แสดง นิทานต้นตำรับที่ใช้แสดงมะโย่งคือเรื่องราฌามูดา (๙) (Raja Muda) ต่อมามีนิทานอื่น ๆ อีกมากมาย นิทานที่เป็นที่นิยมมากคือเรื่อง ฆนดัง อึมมัส (Gondang Emas) หรือสังข์ทอง ปูตรี ตีมุน (Puteri Timun Muda) หรือเจ้าหญิงแตงอ่อน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นนิทานประเภทจักร ๆ วงศ์ ๆ สาเหตุที่นำนิทานจักร ๆ วงศ์ ๆ มาแสดงคงเป็นเพราะมะโย่งเป็นละครรำในราชสำนักมาก่อน และแสดงให้สุลต่านและชนชั้นสูงในสังคมชมกัน การใช้นิทาน
จักร ๆ วงศ์ ๆ ส่วนหนึ่งเพื่อเป็นการเทิดพระเกียรติในบุญบารมีของสุลต่าน และเมื่อมะโย่งได้กลายเป็นการละเล่นของชาวบ้านความนิยมในนิทานดังกล่าวก็ไม่หมดไป เพราะเป็นเรื่องสนุกสนานชวนติดตาม ถึงแม้นิทานบางเรื่องจะใช้เวลาในการแสดงนาน 3 วัน 3 คืนติดต่อกันกว่าจะจบเรื่อง ผู้ชมก็ยังติดตามยอมอดหลับอดนอน
___________________________
(๘) Kementeria Kebudayaan, Belia dan Sukan, Malaysia Mak Yong (Kuala Lumpur : Ukusas Printcorp, 1981), p. 2.
(๙) อ่านเพิ่มเติมได้ใน ประพนธ์ เรืองณรงค์ สมบัติไทยมุสลิมภาคใต้ : การศึกษาคติชาวบ้านไทยมุสลิม จังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส. หน้า ๙๓-๙๕
