ภาพที่๒ "ตกปลา-เดียวดาย"(พ.ศ.๒๕๒๖)
ภาพฝีพระหัตถ์ในชุดบทกวี โดยเฉพาะจากบทกวีโบราณของจีน ทรงวาดไว้เป็นจำนวนมาก และมีอีกหลายภาพที่สมบูรณ์งดงาม ไม่ว่าจะเป็น "กวีคืนถิ่น" "แลจันทร์" แต่ได้เลือกเอาภาพ "ตกปลา-เดียวดาย" ให้เป็นตัวแทนของภาพที่มาจากกวีเพียงภาพเดียว ภาพนี้ทรงเขียนจากบทกวีของหลิงซงหยวน ชื่อ "แม่น้ำหิมะ" หรือ "เจียงเสวี่ย" ทรงแปลบทกวีชิ้นนี้ไว้ว่า "ไม่มีนกบินบริเวณภูเขา รอยเท้าคนในทางทั้งหมื่นหายไป ชายชราส่วมเสื้อคลุมและหมวกกุ้ยเล้ย ตกปลาเดียวดายในแม่น้ำหิมะ " ทรงควบคมอารมณ์ของภาพนี้ด้วยการที่ทรงกำหนดโครงสี่ที่เรียบง่าย ทั้งภาพเกือบไม่มีสีเหมือนกับที่ทรงกล่าวถึงศิลปะของจีนว่า "จิตรกรรมคือบทกวีที่ปราศจากเสียง บทกวีคือภาพเขียนที่ปราศจากสี" จึงทรงวาดภาพนี้ให้เป็นภาพที่ไม่มีสี เป็นสีขาวโพลนไปด้วยหิมะ แต่ก็ยังทรงควบคุมพื้นที่ต่างๆ ในภาพด้วยการกำหนดแสงเงาในภาพที่มีความต่างกันเพียงเล็กน้อย การที่ทรงวาดน้ำหนักในภาพให้ต่างกันเล็กน้อยนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องง่ายสำหรับจิตรกร เพราะหากเขียนไม่ดีภาพที่ปรากฏก็จะกลายเป็นไม่มีอะไรเลย ภานี้กลายเป็นภาพเขียนที่มีอารมณ์แบบภาพเขียนจีน นอกจากเรื่องสีแล้วการจัดวางองค์ประกอบที่เรียบง่าย และทรงกำหนดให้ตนไม้มีสีเข้ม จัดวางในจังหวะที่เหมาะสม เรียบง่าย ให้ภาพนี้สื่ออารมณ์ที่เงียบเหงา เปล่าเปลี่ยว และหนาวได้อย่างสมบูรณ์ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี โปรดภาพนี้มาก ตรัสว่า "ชอบคนตกปลา นั่งอยู่คนเดียว เป็นวิวที่ชอบ" "ชอบวาดภาพคนตกปลา รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ต้องรอต้องรออะไรสักอย่าง ชอบวาดรูปความนิ่ง ชอบอะไรที่ สงบ อยู่คนเดียวในธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่ กว้าง โล่ง ไม่มีคน อยู่เฉยๆ คนเดียว" ภาพฝีพระหัตถ์ชิ้นนี้อาจบอกถึงความในพระราชหฤทัย และทรงอยากทำในสิ่งที่อยู่ตรงข้ามคือ ทรงวาดรูปคนตกปลาทั้งๆ ที่ไม่ได้โปรดการตกปลา ไม่ได้โปรดการล่าสัตว์ ทรงวาดคนนั่งนิ่งๆ ทั้งๆ ที่ไม่โปรดการนั่งนิ่งๆ และไม่ทรงมีเวลาที่จะประทับอยู่เฉยๆ ดังนั้นจึงทรงมีความสุขกับการเขียนภาพที่สงบนิ่งและโปรดกวีจีนที่เต็มไปด้วยความฝันและจินตนาการ