จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

กริช (keris) เป็นคำภาษาชวา-มลายู เรียกอาวุธประจำตัวที่เป็นที่นิยมของคนชวา-มลายู ถึงขนาดเรียกว่า เป็นอาวุธประจำชาติของชาวมลายู สำหรับประเทศไทย เป็นที่นิยมพกพาของคนในบริเวณชายแดนภาคใต้ทั่วไป
(กริชรามัน กริชแห่งลังกาสูกะ www.krisraman.co.th)

กริชนั้นถือเป็นอาวุธประจำกายที่สำคัญซึ่งเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงความ
เป็นชายชาตรี  ฐานะทางสังคมเศรษฐกิจ  ยศถาบรรดาศักดิ์ของผู้เป็นเจ้าของและตระกูล     และนิยมใช้กันแพร่หลายทั้งไทยพุทธและไทยมุสลิมในภาคใต้ของไทย  เรื่อยไปจนถึงมาเลเซีย  อินโดนีเซีย  หรือเรียกได้ว่าทั่วทั้งคาบสมุทรมลายู

    กล่าวกันว่า  กริช  นั้นน่าจะเป็นอาวุธของอินโดนีเซียซึ่งปรากฏรูปจำหลัก  ว่ามีการใช้ดาบเป็นอาวุธอยู่ซึ่งยังไม่พบการใช้กริช   จนกระทั่งพบรูปกริชครั้งแรกที่ผนังโบสถ์ suku  ของชวาราวกลางศตวรรษที่ 14   เป็นรูปจำหลักของเทพเจ้าภีมะนักรบของชวากำลังใช้มือเปล่าจับเหล็กร้อน
ตีเป็นรูปกริชซึ่งใช้เข่าตนเองรองต่างทั่ง   และในศตวรรษที่  14  นี้เอง  มีการกล่าวถึงตำนานกริชที่ค่อนข้างหลากหลาย เช่นในตำนานฮินดูสกุตรัม(Hindu King Sakutrum)     กระทั่งถึงสมัยมัชปาหิตกริชเริ่มมีการใช้อย่างแพร่หลาย  พกติดตัวและพร้อมใช้อยู่ตลอดเวลา   และในศตวรรษที่ 15 เรื่อยมาถึง ศตวรรษที่ 19 ติความเชื่อเกี่ยวกับการใช้กริชแบบฮินดูเริ่มน้อยลงแทนที่ด้วย
แบบฮินดูเริ่มน้อยลงแทนที่ด้วยความเชื่อแบบอิสลาม ซึ่งการใช้กริชและการทำกริชต้องอยู่ในหลักและแนวคิตของศาสนาอิสสลาม
อย่างเคร่งครัด การทำกริชประกอบขึ้นมาแต่ละเล่มนั้นล้วนมีความสัมพันธ์กับ
ปรากฎการธรรมชาติอำนาจชีวิตและเลือดเนื้อของเจ้าของกริช  กริชเล่มหนึ่งๆ
อาจต้องสรรหาเหล็กถึง 20 ชนิดมาหลอมรวมกันด้วยกระบวบการและพิธีกรรม
ที่ถูกต้องสมบูรณ์แบบตามความเชื่อและกระบวนการทางไสยศาสตร์ 
มีความแหลมคมประดุจดังเขี้ยวเสือ และความคดประดุจเปลวไฟอันแสดงถึงความกล้าหาญและมีอำนาจ  กริชนั้นถือเป็นอาวุธมงคลขจัดภยันตรายและอัปมงคล นำโชควาสนา   ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับโลหะที่นำมาผสมกรรมวิธีรูปแบบลักษณะที่ประกอบ
ขึ้นเป็นกริชเล่มนั้นๆ    G.C. Woolley ได้จำแนกกลุ่มกริช
อาศัย รูปแบบของด้ามได้ (กริช  อาวุธโบราณในบริเวณคาบสมุทรมาลายู
http://www.oknation.net/blog/yongyoot/2007/09/06/entry-1)