มะโย่งเป็นละครรำที่ใช้ตัวแสดงผู้หญิงเป็นหลัก  นักแสดงชายจะเป็นตัวตลก  เช่น  พราน  และยักษ์  ตัวละครหลัก  เช่น  ปะโย่ง  และปะโย่งมูดา  ซึ่งเป็นตัวละครชาย  แต่กลับใช้ตัวแสดงที่เป็นผู้หญิงนุ่งเครื่องแต่งกายอย่างผู้ชาย  นักแสดงมะโย่งของแต่ละคณะมีประมาณ  ๑๐-๒๐  คน  ขึ้นอยู่กับขนาดและชื่อเสียงของแต่ละคณะ  นักแสดงแต่ละคนจะรับบทบาทตั้งแต่เป็นตัวละคร  นักร้อง  หรือนักเต้นรำ  เป็นการแสดงออกถึงความสามารถของผู้แสดงและความรักในงานศิลปะการละเล่นชนิดนี้เป็นอย่างมาก  เป็นการใช้นักแสดงที่คุ้มค่า
                ๕.  เครื่องแต่งกายของตัวละคร  เครื่องแต่งกายของมะโย่งในสมัยก่อนค่อนข้างมีราคาและเป็นงานฝีมือ  เนื่องจากเป็นละครในราชสำนักมาก่อนเครื่องประดับล้วนเป็นของจริงมีราคา  ทั้งแหวน  กำไล  สร้อยคอ  เข็มขัด  ต่อมาเมื่อเป็นการละเล่นของชาวบ้าน  เครื่องแต่งกายของมะโย่งจึงเน้นไปที่ตัวละครที่สำคัญ ๆ  เป็นหลัก  เช่น  ปะโย่ง  และมะโย่ง  นักแสดงที่เป็นตัวประกอบจะแต่งด้วยเสื้อผ้าธรรมดาที่ใช้กันในชีวิตประจำวัน

เครื่องแต่งกายของปะโย่งและปะโย่งมูดาที่เป็นตัวละครฝ่ายชาย  แต่ใช้ผู้หญิงแสดงนั้น  มีลักษณะเหมือนกันคือ 
นุ่งกางเกงทรงหลวม  สวมเสื้อแขนสั้น  เสื้อไม่มีปก  ตัวเสื้อค่อนข้างรัดรูป  และมีผ้าผืนยาวขนาดผ้าขาวม้าสวมทับเสื้อ
และกางเกงอีกชั้นหนึ่งตามแบบอย่างการแต่งกายของผู้ชายมลายูเรียกว่า 
ซัมปิง(Samping) ป็นผ้าทอดิ้นเงินหรือทองซึ่งมีชื่อว่าผ้าทอซงกิตสวมเครื่องประดับมงกุฎซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกษัตริย์
์บอกสถานภาพทางสังคมมงกุฎทำจากผ้ากำมะหยี่และปักลวดลายสวยงาม  เหนือมงกุฎอาจจะมีพู่ไหมพรมทรงกลม
หลากสีประกอบกันเป็นดอกไม้สวยงาม  สมัยก่อนอาจจะใช้ดอกไม้สดร้อยเป็นมาลัย  และมีอุบะพู่ห้อยข้างหูด้านซ้าย 
ตรงเอวด้านซ้ายจะเหน็บกริชซึ่งเป็นอาวุธโบราณของคนมลายู  บอกสถานภาพของตัวแสดงว่าเป็นชนชั้นปกครอง 
หรือนักรบ  และมือถือมัดหวายเป็นอาวุธเพื่อการทำโทษมิใช่เพื่อการต่อสู้  มัดหวายนี้จะใช้ฟาดตัวตลกในเชิงหยอกล้อ
มากกว่าจะเป็นจริงเป็นจัง