ใบยาง เนิ่นนานวันยิ่งสร้างมูลค่า
เมื่อกล่าวถึง ยางพารา ทุกคนจะนึกถึงภาคใต้ เนื่องจากเป็นพืชเศรษฐกิจที่สำคัญของภาคใต้ ซึ่งสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้หลายอย่าง เช่น น้ำยางนำมาทำยางแผ่นยางแท่ง ถุงมือยาง ส่วนไม้ยางพาราจำหน่ายเป็นไม้แปรรูปและเฟอร์นิเจอร์ สร้างรายได้จากการส่งออกเป็นจำนวนมาก
จะมีใครคิดว่า ใบยางที่เราปล่อยให้ร่วงลงตามธรรมชาติโดยไม่สนใจใยดีนั้นจะสามารถนำมาขายและประดิษฐ์เป็นสิ่งของ เครื่องประดับ จนกลายเป็นสินค้าที่เป็นที่รู้จักและส่งออกได้
วิธีการทำเริ่มจากการนำใบยางขนาดใบเพหลาด (ไม่อ่อนและแก่จนเกินไป) การเลือกเก็บใบยางจะเก็บครั้งละมาก ๆ โดยไปขอจากสวนที่กำลังจะโค่นทิ้ง มีช่วงเวลาเก็บใบยางมีเพียง 2 เดือน คือมีนาคม - เมษายน หลังจากนี้ไปแล้ว ปลายใบจะดำไม่สวย เมื่อได้ใบยางมาก็นำมาคัดใบเสียออกก่อนที่จะบรรจุใส่กระสอบนำไปแช่ในลำคลองที่น้ำไหลเพื่อให้เยื่อใบยางเปื่อย กระแช่ต้องใช้เวลานานเป็นเดือน แล้วนำมาใส่ตะแกรงล้างเยื่อออกให้หมด แล้วนำไปแช่น้ำยาฟอกขาวประมาณ 3 ชม. ล้างน้ำสะอาดแล้วนำไปผึ่งลมให้แห้ง
นอกจากจะขายเป็นใบยางแล้ว กลุ่มแม่บ้านได้นำใบยางมาสร้างมูลค่า โดยนำมาย้อมสีและประดิษฐ์เป็นผลิตภัณฑ์ตามรูปแบบที่ต้องการ เช่น กลุ่มแม่บ้านเกษตรกรบ้านชีน้อย หมู่ 1 ตำบลถ้ำ อำเภอตะกั่วทุ่ง จังหวัดพังงา นำมาประดิษฐ์เป็นดอกไม้นานาพันธุ์กลุ่มแม่บ้านเกษตรกรควนสุบรรณ หมู่ 2 ตำบลควนสุบรรณ อำเภอบ้านนาสาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี นำมาประดิษฐ์เป็นผีเสื้อใบยางพัดโบกใบยาง พวงกุญแจ แมลงปอ ใบยางและดอกไม้ และกลุ่มแม่บ้านเกษตรกรบ้านหูแร่ หมู่ 3 ตำบลทุ่งตำเสา อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา นำมาประดิษฐ์เป็นดอกไม้ ทั้งสำหรับตกแต่งบ้านหรือเป็นเข็มกลัดติดเสื้อ