หากใช้สายตากราดเก็บข้อมูล (ภาษาอังกฤษคำว่า SCAN ซึ่งคนไทยเข้าใจมากกว่า?)
ในท้องถนนทุกวันนี้พร้อมกับถามตัวเองว่าคนไหนคนไทยเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ
ถ้าจะตัดสินจากบุคลิกลักษณะ การแต่งกาย สิ่งของเครื่องใช้วิถีชีวิตการกินดื่ม
อาจแยกไม่ออก สิ่งเดียวที่พอจะเห็นเป็นเอกลักษณ์ของคนไทยก็คือภาษาที่ใช้สื่อสารกัน
ทั้งภาษาเขียนและภาษาพูด
การที่คนไทยมีภาษาพูดและภาษาเขียนเป็นของตนเองและใช้มาอย่างยาวนาน
แม้ในผืนแผ่นดินไทยจะมีภาษาและสำเนียงท้องถิ่นผสมผสานอยู่ไม่น้อย แต่ส่วนใหญ่
แล้วก็ฟังเข้าใจกันได้โดยไม่ยาก จึงเป็นเหตุให้คนไทยไม่ค่อยได้ตระหนักถึงคุณค่า
และความสำคัญของการมีเอกลักษณ์ทางภาษาและตัวหนังสือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเยาวชน
คนรุ่นใหม่ที่เกิดมาพร้อมกับโลกแห่งเทคโนโลยีอุตสาหกรรม ซึ่งมีเอกสาร หนังสือ
ลายลักษณ์อักษรตลอดจนสื่อประเภทต่าง ๆ ให้อ่านให้ดูอย่างหลากหลายจนลืมนึกไป
ว่าในอดีตอันยาวไกล ภาษาเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษต้องสร้างสรรค์ กลั่นกรองและ
ถ่ายทอดมาด้วยภูมิปัญญาอย่างไร กว่าจะกลายเป็นวัฒนธรรมในวิถีชีวิตและสังคม
ของเผ่าพันธุ์ไทย มั่นคงดำรงมาได้จนปัจจุบัน
นอกจากภาษาพูดแล้ว ภาษาเขียนหรือการที่เรามีอักษรไทยนับเป็นวัฒนธรรมและ
ภูมิปัญญาขั้นสูงขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง เมื่อคิดได้ดังนี้แล้วจึงควรที่จะมาทบทวนกันในวาระ
วันภาษาไทยแห่งชาติปีนี้ว่า ตัวหนังสือไทยที่เราใช้กันในปัจจุบันเกิดขึ้นและมีการจดจาร
จารึกกันไว้ที่ไหนอย่างไรบ้าง
ชาติไทยเป็นชาติหนึ่งในแถบภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่มีรูปอักษรและ
อักขรวิธีเป็นเอกลักษณ์ของตนเองลายลักษณ์อักษรและอักขรวิธีมิใช่เป็นเพียงเครื่องมือ
ที่ใช้สื่อภาษาในสังคม หากยังแสดงถึงความเจริญยิ่งทางอารยธรรมและวัฒนธรรมด้วย
เพราะบางชนชาติในโลกมีเฉพาะภาษาพูดแต่ไม่มีรูปอักษรที่ใช้สื่อภาษาของตนเป็น
ภาษาเขียน จึงไม่สามารถบันทึกเรื่องราวเหตุการณ์หรือวิชาความรู้สืบทอดต่อมา
ยังอนุชาได้สมบูรณ์ครบถ้วน เพราะการถ่ายทอดด้วยการบอกเล่า ย่อมทำให้สาระสำคัญ
หดหายผิดเพี้ยน เกิดการตีความแล้วเข้าใจแตกต่างกันตามกาลเวลา