ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช  มีกฎหมายพระสงฆ์
ฉบับหนึ่งซึ่งออกใช้ในปี  พ.ศ.  ๒๓๔๔  กำหนดบทลงโทษสึกพระภิกษุผู้ใช้จีวรผิดแปลกไป
จากที่สมควรการประพฤติตนไม่ต้องตามพระวินัยบัญญัติ  มีข้อความตอนหนึ่งกล่าวถึง
ผู้กระทำผิดนั้นว่า
                ...ลางพวกก็เที่ยวซื้อผ้าแพรพรรณในพ่วงแพแลร้านจีน  ร้านแขก  เอาไปเย็บย้อมเป็น
 ผ้าพาด  ผ้าจีวร  ผ่าสบง  ผ้าสไบ  ผ้ากราบพระ  ผ้ารัดประคต  ผ้าอังสะ  กระทำเป็นสีแสด
  สีชมพู  นุ่งครองให้ต้องอาบัติเป็นมหานิตสักคียาทุกครั้ง  ลางพวกก็นุ่งแดงห่มแดง
 ลางพวกก็นุ่งห่มเป็นสีกร่ำอำปลัง  คาดรัดประคตบ้าง  ไม่คาดรัดประคตบ้าง
 คลุมศีรษะสูบบุหรี่  ดอกไม้ห้อยหู  เดินกรีดกรายตามกันดุจฆราวาส  ...
  พิจารณารับเป็นสัจให้พระราชทานผ้าขาวสึกแกเสียจากพระศาสนา